Często popełnianym przez ultradźwiękowców błędem jest pominięcie pomiaru strat przeniesienia.
Nieuwzględnianie w czułości badania strat przeniesienia skutkuje zazwyczaj zaniżoną lub zawyżoną czułością badania i w efekcie niepoprawnym wykonaniem badania.
W przypadku zaniżonej czułości badania, nieakceptowalne niezgodności mogą zostać uznane za akceptowalne, a w skrajnych przypadkach uznaje się, że wykonanie badania zgodnie z wymaganiami norm europejskich jest niemożliwe. Zawyżenie czułości natomiast może skutkować niepotrzebnymi naprawami wykonywanymi przez klienta.
Czym są straty przeniesienia?
Straty przeniesienia, nazywane też często stratami przejścia, opisuje się jako sumę strat we wzmocnieniu sygnału, wynikających ze strat na sprzężenie, drogę fali oraz tłumienie materiału.
Norma PN-EN ISO 16811 określa dwa sposoby pomiaru strat przeniesienia: technikę stałej długości drogi oraz technikę porównawczą. W uproszczeniu można przyjąć, że im stan powierzchni badanej w porównaniu do wzorca, na którym kalibrowana była czułość badania będzie gorszy, tym straty przeniesienia będą wyższe.
Pomiaru strat przeniesienia dokonuje się dla każdego typu głowic.